Mimari proje yarışmaları, üretildiği döneme dair detaylı bir okuma olanağı sağlayan temsil alanlarından biri olarak yer almaktadır. Bu yarışmalar hem mimarlık pratiğinde hem de mimarlık söyleminde oldukça önemli birer ortam olarak varlıklarını sürdürmektedir. Bu nedenle yarışma projelerini incelemek ve salt son ürüne değil süreçlerine dair analizlerde bulunmak, mekâna dair ipuçlarını elde edebilmek bakımından oldukça önemlidir. Bu açıdan 1992 yılında açılan Hacı Bektaş Veli Kültür Merkezi mimari proje yarışmasının sürecinin ve son ürününün incelenmesi kente ve kentliye dair bir çıkarım yapma imkânı vermektedir. Bu kültür merkezi bulunduğu bağlam açısından gerek kültürel gerekse fiziki konum olarak oldukça özgün bir yere sahiptir. Yarışmayı dönemin etkin mimarlarından olan Merih Karaaslan ve Mürşit Günday müşterek kazanarak tasarlarken bu özgünlüğün farkına varmışlardır. Yapıyı Hacı Bektaş Veli Külliyesi gibi tüm çevre bileşenlerini de dahil ederek kamusal bir mekân olarak tasarlamışlardır. Bu mimari eseri, yapı dili ve yapının kentle/kentliyle kurduğu ilişki açısından “kamusal bir mekân” olarak ele alıp incelemek bağlama dair bir bakış açısı
geliştirebilmek adına elzemdir.
Architecture competitions are one of the
representation methods that offers an
understanding of the period in which they are
developed, and they continue to be powerful
mediums in both architectural practice and
architectural discourse. For this reason,
examining these competitions’ projects,
analyzing the final products and the
processes as evidence of their architectural
characteristics provides opportunities to
obtain context clues. In this regard,
investigating the process of the Hacı Bektaş
Veli Cultural Center competition, which
launched in 1992, allows for inferences about
the urban and its inhabitants. This center
occupies a unique position in terms of both
cultural and physical settings. Merih
Karaaslan and Mürşit Günday, well-known
Turkish architects, recognized this
uniqueness when designing this cultural
complex. They designed the building as a
public space, taking into account all
environmental components, including the
Hacı Bektaş Veli Complex. Therefore,
understanding this context necessitates
investigating this architectural work as a
“public space” in terms of its architectural
language and the relationship the building
established with the urban/inhabitants.
