Bu çalışma Türkiye'de dağılım gösteren bazı Garra Hamilton, 1822 türlerinin gösterdiği vücut şekli varyasyonunu, türler ve havzalar bazında değerlendirmek ve geometrik morfometri yöntemi ile standardize ederek daha net sonuçlara ulaşmak amacı ile gerçekleştirilmiştir. Çalışmada kullanılan örnekler 2014-2022 yıllarında gerçekleştirilen arazi çalışmaları süresince toplanmıştır. Örnekler sol yan görünümden fotoğraflanarak geometrik morfometri analizleri ile birlikte Temel Bileşenler Analizi (PCA) ve Ayırıcı Fonksiyon Analizi (DFA) ile tür içi ve türler arası benzerlik ve farklılıkların değeri belirlenmiştir. Çalışma sonucunda elde edilen verilere göre; tür içi varyasyonun en fazla görüldüğü türler G. turcica ve G. variabilis iken en az görüldüğü tür ise G. rufa olarak belirlenmiştir. Garra orontesi ile G. turcica'nın birbirine en yakın türler olduğu belirlenmiştir. Değerlendirilen türler için en fazla varyasyonun burun ucu, gözün konumu, kuyruk sapının yüksekliği, vücut yüksekliği ve operculum başlangıcı olmuştur. Türlerin fenotipik plastisite aralığının geniş olduğu, popülasyonların kesişme bölgelerinde bu varyasyonun daha da arttığı, aynı zamanda coğrafik olarak uzak olan popülasyonlarda plastisite seviyesinin de arttığı gözlemlenmiştir.
This study was carried out to evaluate the body shape variation of some Garra Hamilton, 1822 species distributed in Turkey on the basis of species and basins and to reach clearer results by standardizing them with geometric morphometry method. The specimens used in the study were collected during the field studies carried out in 20142022. The samples were photographed from the left side view and the value of similarities and differences between populations were determined by Principal Component Analysis (PCA), Discriminant Function Analysis (DFA) together with geometric morphometry analysis. According to the data obtained as a result of the study; Garra turcica and G. variabilis were the species with the highest intraspecific variation, while G. rufa was the species with the lowest intraspecific variation. Garra orontesi and G. turcica were found to be the closest species to each other. For the species evaluated, the most variation was observed in the tip of the snout, eye position, caudal peduncle height, body height and the beginning of the operculum. It was observed that the range of phenotypic plasticity was wide in the evaluated species, this variation increased even more in the intersection regions of the populations, and at the same time, the level of plasticity increased in geographically distant populations.
