Eski Mezopotamya’da beddua ve felaketlerden korunma ritüelleri

Abstract

İnsanoğlu eskiçağlarda tabiat olaylarını, tabiattan elde ettikleri ürün, doğum ve ölüm gibi durumları kendilerine izah edemediklerinde, kendi gücüyle baş edemedikleri bir durumla karşılaştıklarında, korktuklarında kendilerinden daha güçlü gördükleri bir şeye inanma ihtiyacı duymuşlardır. Zaten insanoğlu bu hissiyatla yaratılmıştır. Ancak tek Allah inancına ulaşamayan veya çeşitli sebeplerle bu inancını kaybeden insanlar çok tanrılı dinler oluşturmuşlardır. Eskiçağ toplumları tanrıların kendileriyle ilgili kararlar aldığına inanmış ve tanrılara sundukları kurbanların iç organlarından, gördükleri rüyalardan, ayın hareketlerinden, insan cenininden, sakat hayvanlardan geleceğe dair kehanette bulunarak bu kararları daha önceden öğrenerek başlarına gelebilecek kötü olayları önleme arzusunda olmuşlardır. Bu istek de falcılığı ortaya çıkarmıştır. Eski insanlar kötü bir kehanet ile karşılaştıklarında bu durumu tanrıların öfkelendiği şeklinde yorumlayarak, öfkeli tanrıları yatıştırmak ve başlarına gelecek felaketleri önlemek için tanrılara düzenledikleri törenlerle dualar ederek kurbanlar sunmuşlardır. Ayrıca din adamları eşliğinde ağıtlar yakmışlardır. Felaketlerden korunma yöntemlerinden biri de büyü idi. Eskiçağda kötü kehanetlere karşı yapılan ayinler ve büyüye duyulan ilgi kesinlikle çok güçlüydü. Bu şekilde de tanrıların rızasını kazanacaklarına inanmışlardır. Eski Mezopotamya toplumları başlarına gelecek felaketleri önleme çabalarının yanında tanrıların beddualarından korunmak için de bir takım ritüeller düzenlemişlerdir. Beddualar tanrılara karşı gelenleri ve zalimleri yakıyordu. Bu sebeple dualar ve ritüellerle tanrılara bağlılıklarını bildiriyor ve lanetlerden korunmaya çalışıyorlardı.