Amaç – Bu çalışma otel işletmelerinde görev yapan yöneticilerin öz yeterlilik inançlarının karar
verme stillerine etkisinde yönetsel güçlülük düzeylerinin aracılık rolünü tespit etmeyi
amaçlamıştır.
Yöntem – Bu doğrultuda öz yeterlilik ve yönetsel güçlülük düzeyinin karar verme stillerine
etkisi belirlemeye yönelik model oluşturulmuş ve analizler gerçekleştirilmiştir. Analizler
esnasında regresyon analizi ve Sobel testinden faydalanılmıştır. Araştırmanın bağımsız
değişkenini öz yeterlilik, aracı değişkenini yönetsel güçlülük kavramı, bağımlı değişkenini ise
karar verme stilleri oluşturmuştur. Çalışmada veri toplamak için Magaletta ve Oliver (1999)
tarafından geliştirilen Yıldırım ve İlhan (2010) tarafından geçerlilik ve güvenirlik analizleri
yapılan Öz Yeterlilik Ölçeğinden, Kanungo ve Menon (2005) tarafından geliştirilen Yönetsel
Güçlülük ölçeğinden, Scott ve Bruce (1995) tarafından geliştirilen karar verme stilleri ölçeğinden
faydalanılmıştır. Çalışmada evrenin bütününe ulaşma şansı olduğu için örnekleme gidilmemiş
evrenin tümünden veri elde edilmiştir. Alan araştırması kapsamında Nevşehir il ve ilçelerinde
yer alan dört ve beş yıldızlı otellerde görev yapan tepe yöneticileri ve kısım yöneticilerine anket
uygulaması gerçekleştirilmiştir.
Bulgular – Araştırma sonucunda öz yeterlilik ve yönetsel güçlülüğün karar verme stilleri
üzerinde pozitif yönlü etkisinin olduğu ve aynı zamanda yönetsel güçlülüğün aracılık rolü
gösterdiği belirlenmiştir.
Tartışma – Bu çalışmanın sonuçları doğrultusunda otel işletmeleri, yöneticilerinin öz yeterlilik
inançlarını ve yönetsel güçlülük düzeylerini geliştirmeye yönelik tutum içerisinde olursa
yöneticilerine etkili kararlar vermelerinde yardımcı olabilecekleri ifade edilebilir. İşletmelerde
görev yapan yöneticiler öz yeterlilik inançlarını geliştirirse yönetsel açıdan da güçlü olacakları
için problem çözme becerilerini de geliştirebilirler ve etkili problem çözebildikleri için de
verdikleri kararlarda daha başarılı sonuçlara ulaşabilirler.
Purpose – This study aims to determine the mediating role of managerial resourcefulness level
in the impact of hotel managers’ self-efficacy believes on their decision-making styles. With this
end in view, a model for determining the impact of self-efficacy and managerial resourcefulness
on decision-making styles was developed and analyses were made.
Design:/Methodology/Approach – As the method of analysis, regression and Sobel test were
used. The independent variable of the research is self-efficacy, whereas mediating variable is
managerial resourcefulness and the dependent variable is decision-making styles. Self-efficacy
scale which was developed by Magaletta and Oliver (1999) and validity and reliability tests of
which were done by Yıldırım and İlhan (2010), managerial resourcefulness scale which was
developed by Kanungo and Menon (2005), and decision-making styles scale which was
developed by Scott and Bruce (1995) were used in order to collect data for the study. Due to the
accessibility of the whole population of the study, sampling was not needed and data were
collected from the whole population of the study. As field study part of the research,
questionnaires were applied to the top managers and department managers of the 4- and 5-star
hotels in Nevşehir and its districts.
Findings – In the result of the study, it was determined that self-efficacy and managerial resourcefulness had a positive impact on decision-making styles and that managerial
resourcefulness played a mediating role.
Discussion – In line with the results of this study, it could be argued that if the hotel businesses
are in an attitude that supports the development of managers’ belief of self-efficacy and their
level of managerial resourcefulness, then they can help the managers decide effectively. If the
managers improve their belief of self-efficacy, then they can also improve their problem-solving
skills because they will be managerially resourceful too in this way and they can achieve
successful results through their decisions because they can
