Yöneticilerin öz yeterlilik inançları, yönetsel güçlülük düzeyleri ve karar verme stilleri arasındaki ilişki

Abstract

Amaç – Bu çalışma otel işletmelerinde görev yapan yöneticilerin öz yeterlilik inançlarının karar verme stillerine etkisinde yönetsel güçlülük düzeylerinin aracılık rolünü tespit etmeyi amaçlamıştır. Yöntem – Bu doğrultuda öz yeterlilik ve yönetsel güçlülük düzeyinin karar verme stillerine etkisi belirlemeye yönelik model oluşturulmuş ve analizler gerçekleştirilmiştir. Analizler esnasında regresyon analizi ve Sobel testinden faydalanılmıştır. Araştırmanın bağımsız değişkenini öz yeterlilik, aracı değişkenini yönetsel güçlülük kavramı, bağımlı değişkenini ise karar verme stilleri oluşturmuştur. Çalışmada veri toplamak için Magaletta ve Oliver (1999) tarafından geliştirilen Yıldırım ve İlhan (2010) tarafından geçerlilik ve güvenirlik analizleri yapılan Öz Yeterlilik Ölçeğinden, Kanungo ve Menon (2005) tarafından geliştirilen Yönetsel Güçlülük ölçeğinden, Scott ve Bruce (1995) tarafından geliştirilen karar verme stilleri ölçeğinden faydalanılmıştır. Çalışmada evrenin bütününe ulaşma şansı olduğu için örnekleme gidilmemiş evrenin tümünden veri elde edilmiştir. Alan araştırması kapsamında Nevşehir il ve ilçelerinde yer alan dört ve beş yıldızlı otellerde görev yapan tepe yöneticileri ve kısım yöneticilerine anket uygulaması gerçekleştirilmiştir. Bulgular – Araştırma sonucunda öz yeterlilik ve yönetsel güçlülüğün karar verme stilleri üzerinde pozitif yönlü etkisinin olduğu ve aynı zamanda yönetsel güçlülüğün aracılık rolü gösterdiği belirlenmiştir. Tartışma – Bu çalışmanın sonuçları doğrultusunda otel işletmeleri, yöneticilerinin öz yeterlilik inançlarını ve yönetsel güçlülük düzeylerini geliştirmeye yönelik tutum içerisinde olursa yöneticilerine etkili kararlar vermelerinde yardımcı olabilecekleri ifade edilebilir. İşletmelerde görev yapan yöneticiler öz yeterlilik inançlarını geliştirirse yönetsel açıdan da güçlü olacakları için problem çözme becerilerini de geliştirebilirler ve etkili problem çözebildikleri için de verdikleri kararlarda daha başarılı sonuçlara ulaşabilirler.

Purpose – This study aims to determine the mediating role of managerial resourcefulness level in the impact of hotel managers’ self-efficacy believes on their decision-making styles. With this end in view, a model for determining the impact of self-efficacy and managerial resourcefulness on decision-making styles was developed and analyses were made. Design:/Methodology/Approach – As the method of analysis, regression and Sobel test were used. The independent variable of the research is self-efficacy, whereas mediating variable is managerial resourcefulness and the dependent variable is decision-making styles. Self-efficacy scale which was developed by Magaletta and Oliver (1999) and validity and reliability tests of which were done by Yıldırım and İlhan (2010), managerial resourcefulness scale which was developed by Kanungo and Menon (2005), and decision-making styles scale which was developed by Scott and Bruce (1995) were used in order to collect data for the study. Due to the accessibility of the whole population of the study, sampling was not needed and data were collected from the whole population of the study. As field study part of the research, questionnaires were applied to the top managers and department managers of the 4- and 5-star hotels in Nevşehir and its districts.